Sen #1

16.sierpnia 2022

W nocy śniła mi się, po raz pierwszy od pogrzebu. Mama. Nie miała jeszcze wyraźnej twarzy, ale na pewno to była ona. Przymykam oczy, przywołując  obrazy ze snu. Obie szłyśmy do kawiarni w bliżej nieznanym mi mieście. Karkołomne schody,  prowadziły nas do sali na górze. Resztkami sił dobrnęłyśmy do końca. Wszystkie stoliki zajęte, tylko wolne dwa hokery przy barze. Jakby na nas czekały. Zajęłyśmy je. Po drugiej stronie kobieta, która umieszczała na talerzach wybrane potrawy. Wydawała się sympatyczna,  z pięknym uśmiechem. Podeszła do mamy i w jednej chwili z jej twarzy zniknął uśmiech, pojawiła się złość, mars na czole, dźwięczny głos zmienił się w opryskliwy bełkot. Twarz mamy nie zmieniła się,  ale z  jej oczu na policzki zaczęły spływać łzy. Ogarnęła mnie złość. Energicznie podeszłam do kobiety i głośno zapowiedziałam, że tego incydentu nie pozostawię bez echa. Takie traktowanie kogokolwiek, a zwłaszcza starszej osoby jest nie do przyjęcia. W jednym momencie wszystkie głowy z kolejki odwróciły się w moim  kierunku. Szepty przebierały na  sile, lecz nie mogłam wyodrębnić żadnego słowa. W tym zgiełku pomogłam mamie zejść z hokera i skierowałyśmy się do drzwi. Jednak tuż przed nimi zatrzymała nas kobieta i uprzejmym gestem  wskazała nam kanapę. Kanapa bardzo miękka, niczym puch. Mam zapadła się w niej. Po chwili przyniesiono potrawy, których przecież nie zdążyłyśmy zamówić. Ten fakt stał się  już nieistotnym szczegółem. Mama jadła z apetytem, łamiąc kawałek, po kawałku.  Zupełnie jakby wydarzenie sprzed chwili nie miało miejsca albo nie dotyczyło jej. Na koniec w metalowych chochelkach postawiono przed nami ogromne, czerwone maliny,  na bitej śmietanie.  W pomieszczeniu unosiła się cicha muzyka, przez okna wdzierały się promienie światła, wypełniając całą przestrzeń, jakby mgłą... Było błogo. Nagle poczułam mokry policzek.  Pies powitał mnie językiem, a sen znikł... Szkoda.